As zaterdag 1 juni speelt Sanne haar laatste thuiswedstrijd voor VEO. 25 jaar heeft ze voor VEO gespeeld en zal, haar kennende, best wel een traantje wegpinken wanneer het zover is.
De keuze voor dit besluit is geheel haar eigen beslissing geweest. Daar had ik als trouwe supporter geen invloed meer op.
Eigenlijk had ze aan het eind van het zo succesvolle seizoen vorig jaar willen stoppen, maar velen probeerden deze beslissing terug te draaien. En dat is ze gelukt, gelukkig. Echter is het dit seizoen niet gelukt om het plezier te behouden. Mede door allerlei oorzaken is dit niet wat ze ervan verwacht en ook gehoopt had.
25 jaar geleden begon ze in de F-jes te korfballen. Via de school kwam ze bij VEO terecht en had hier al gelijk te maken met teamsport. Dat betekent samenspelen en ook verplichtingen nakomen, zoals trainen. Dat vond ze toen heel leuk. En ik bracht haar elke keer naar de korfbal. Soms op de fiets, vaak met de auto. Later ging ze zelf op de fiets samen met teamgenoten.
In de loop der jaren kwam ze in de 1e teams van de desbetreffende categorie. F1, E1, D1, etc
Zo kreeg ze in de jeugd te maken met trainers die haar gingen leren wat korfbal nu precies inhield en ook wat ze moest doen. Peter Jongenburger en vooral Ruud Vellekoop hebben haar de kneepjes geleerd. In de B1 en later A1 ging het er veel serieuzer aan toe. Een trainingskamp en ook heel veel wedstrijden spelen. En het mag gezegd worden: ze is vaak kampioen geworden.
De zaalwedstrijden werden gespeeld in het bekende Essesteijn. Wist u dat zij begon op de oude bruine vloer en in de breedte heeft gekorfbald. Dat is nu niet meer voor te stellen. En dat de jeugd altijd heel vroeg moest beginnen en daar was ik niet altijd blij mee. Wat te denken van 7.30 u verzamelen om dan in de oude Groenoordhallen te spelen om 8.45 tegen Pernix of andere Leidse verenigingen.
In de A1 kreeg ze pas echt te maken met concurrentie. Reserve staan en er mee leren omgaan. Dat was wel een dingetje. Hier kon en kan ze moeilijk mee omgaan. Ze wil spelen en geen gezeur eromheen. Trainen in vakken en elkaar leren hoe je aangespeeld moet worden en hoe je moet staan. Afvangen, scoren en verdedigen. Probeer dat maar allemaal eens te doen. Hoe ouder je wordt, hoe meer je gaat begrijpen. De tegenstanders worden ook groter, ouder en beter soms. Maar dat allemaal bij elkaar heeft wel geresulteerd in een kampioenen dag in Wolvega. Een toernooi met allemaal kampioenen. En VEO A1 won die dag. En toen bleek al dat VEO een hele sterke achterban heeft.
Heel veel mensen namen de moeite om naar Wolvega te rijden. Dit is ook niet naast de deur, toch. Daarna de overstap naar de senioren. Begonnen in de selectie, maar door haar werk kon ze niet 2x trainen. Dat was een grote teleurstelling. Hoezo, ik wil wel trainen maar ik moet werken. Maar dat was een besluit en niemand wilde dit omdraaien. Dus het werd met het 3e team haar eerste ervaringen met de senioren. Daarin speelde ze met Veo oudere spelers uit de voormalige selectie. Pieter Mark, Jack, Linda, Irma, Angela. Dat was gesneden koek en zij leerden Sanne hoe korfbal gespeeld moet worden. En natuurlijk kampioen worden. Daarna ging Veo gelukkig over op andere trainningstijden en zo kon zij wel meedoen. En werd wel ze wel opgenomen in de selctie. Met succes. In het 2e en vooral in het 1e werd ze gewaardeerd om haar spel. Goed verdedigend en het spel onder de korf goed zien. De laatste pass voor het punt kwam negen van de tien keer rechtstreeks bij haar vandaan. Scoren deed ze niet veel. Dat was voor haar ook niet belangrijk. In de aangeef en zien dat anderen dit wel goed afmaakten. Onder Remco was ze een vaste schakel. Onder Jelle werd ze kampioen in een thriller tegen Dindoa. Onder Maarten en later Frank was het minder, maar tegen het eind kwam ze er wel in vanwege haar kwaliteiten. Onder Rene begon later de victorie. In zijn eerste jaar ( misschien haar beste seizoen) werd ze zo gewaardeerd dat ze een aanbieding kreeg van een andere vereniging. Na lang twijfelen deed ze het niet en bleef ze VEO trouw. Gevolg was dat ze kampioen werd in de zaal en op het veld. Na dat seizoen kwam de twijfel weer om te stoppen. Op je hoogtepunt stoppen kunnen er niet veel zeggen. En wat velen niet weten is dat ze vaak last had van hoofdpijnen. Terwijl iedereen aan het genieten was na een overwinning, lag Sanne doodziek in bed. Heel vervelend vonden wij dit.
Ze ging toch door. En dat was nu helaas niet het seizoen wat ze er van gehoopt had. In gesprekken met anderen spraak ze haar twijfels uit. En die zijn ook uitgekomen. Onder Johan was ze in zijn eerste seizoen ( aantal jaren eerder ) kamioen geworden in de zaal. Dit seizoen bleef het bij een paar invalbeurten. In de zaal werd ze nog wel gevraagd om het 1e team te helpen tegen degradatie, wat heel mooi lukte.
En zo is er na 25 jaar een moment om afscheid te nemen. Zaterdag 1 juni speelt ze haar laatste thuiswedstrijd. Een moment die traditioneel met bloemen word afgesloten. Wilt u Sanne nog eenmaal zien schitteren, kom dan het 2e kijken om 14.00.
Haar trouwe supporter (JP)