VEO 1 voerde tot zaterdag 21/4 zonder puntverlies de ranglijst in eerste klasse 1D aan. Het trof nummer drie Rigtersbleek/Cottus op een zonovergoten en gezellig vol Westvliet. De Enschedeërs stonden vooraf op acht punten achterstand. Tussen deze ploegen staat nog Sparta uit Nijkerk, met zeven verliespunten. Met nog (inclusief deze match) vier potjes te spelen tot het einde van de competitie was de missie voor VEO duidelijk: winst betekende óók kampioenschap op het veld en een dubbele promotie (eerder al in de zaal gerealiseerd!) naar de overgangsklasse in het seizoen 2018-2019…
De ambiance was ronduit fantastisch! Het veld werd omzoomd door enkele honderden supporters: Heel VEO had zich verzameld om deze vroege apotheose van het seizoen te beleven, daarnaast bevolkten sponsors, familie, vrienden, oud-spelers en vele onbekenden het terras. Versieringen (Dank aan Sport2000!) en spandoeken waren aangebracht, er was een erepoort als toegang (blauwwitte ballonnen aan palen…) tot het veld door enkele “crea-Bea’s” opgericht, de Blue Tigers -sommigen strijdlustig half ontbloot…- roerden zich; er waren schitterende fakkels -ook de wat oudere jongeren konden los…-, de speaker was op zijn best en hilarisch…
Deze wedstrijd kon, mocht en zou geen wedstrijd worden, VEO was vanaf acquit de bovenliggende partij, waarbij de gasten hier en daar iets tegenstribbelden, maar zij leken onder de indruk van de atmosfeer en hadden wellicht de lange reis (Men was pas kort voor de wedstrijd op sterkte) nog in de benen, zij zouden alleen aan het begin (Bij de 0-0…) niet tegen een achterstand aankijken…
De eerste 35 minuten kwam de score wat ongebruikelijk moeizaam op gang met slechts drie goals (2-1) in het eerste kwartier. Vervolgens liep het sterke VEO uit naar een ruststand van 11-7, waarbij zij de “titelspanning” steeds verder van zich af leek te schudden (De Voorburgers morsten nogal wat kansen, o.a. vanaf de vrije worpstip en zelfs een strafworp bleef onbenut…) en het vizier geleidelijk scherper stelden.
Na de thee was het gedaan met de plichtmatige weerstand uit Enschede, VEO walste over Rigtersbleek heen, maar kon dit overwicht niet in cijfers uitdrukken (Was er in de rust door de ArnoldusAcht -AA, jaja…- wellicht al stiekem champagne genipt in plaats van thee??…). Schotpogingen te over, maar de Voorburgse score stokte op 24 treffers (Invaller Bram Habermehl mocht deze laatste aantekenen) en de gasten kwamen niet verder dan 15 treffers. Eindstand dus 24-15 (Had qua overwicht wel 45-15 kunnen zijn…).
Het VEO-volksfeest was ruim voor het eindsignaal van de prettig leidende referee Klingenberg (soms breed glimlachend over het veld…) al in volle gang… Westvliet stond op zijn kop: blauwe rook van de fakkels (Gesponsord door oud-spelers van VEO 1…) viel in de slotfase als een deken over het veld, een unieke prestatie was gerealiseerd: spelers vielen elkaar in de armen en de bubbels (Met dank aan Sponsor Praalder…) spoten over het veld… Publiek danste en zong…
Gesteund door de professionele staf (Teambegeleider Yvonne Jongenburger zorgde dat alles tot in de puntjes oké was, terwijl verzorger Niels Waalewijn iedereen wedstrijdfit koelde, kneedde en plakte…) is VEO zowel op het veld als in de zaal terug op het niveau waar momenteel de meeste clubs uit de Haagse regio verblijven: de Overgangsklasse. Er staat een sterke ploeg, die over alle schijven kan scoren en tot de laatste seconde fanatiek kan vechten voor elke centimeter. Men is tactisch gegroeid (Bijvoorbeeld de “draaideurwissel” bracht soms uitkomst) en gaat voor elkaar door het vuur. Er waren wedstrijden waarin oogstrelend snel (“dynamisch”) korfbal gespeeld werd (bijv. eerste helft in de zaal tegen RWA en Fortis uitwedstrijd…) en men een hoog schotpercentage had. Als deze laatste twee aspecten volgend seizoen iets stabieler zouden kunnen worden hoeft dit team volgens mij ook een niveau hoger voor geen enkele tegenstander bang te zijn…
Kortom: Coach en kampioenenmaker René Arnoldus (volgend seizoen elders actief) laat een uitgebalanceerd, schitterend team na aan zijn opvolger met een vrouwenkwartet, dat menig mannenkwartet zou kunnen trotseren. Vandaag scoorden de vrouwen zelf negen keer en forceerden twee strafworpen mee.
Wie zijn die vrouwen eigenlijk…
Sanne Cramer: Speelt altijd in dienst van het team. Is snel, wendbaar en verdedigend een topper, maar ook een “killer”, kan heel koel afronden met een neus voor cruciale momenten: vandaag tweemaal en bijvoorbeeld tegen Vriendenschaar in de zaal met vijf (voor mij eigenlijk zeven…) treffers haar gewicht in goud waard…
Jeanne Jongenburger: Een bikkel, vandaag drie goals. Verdedigend maximaal druk gevend en aanvallend haar partijtje meeblazend. Op haar best wanneer de beuk erin moet, altijd voorop in de strijd. Mooiste moment voor mij wanneer diverse mannen (vele koppen groter…) in de reboundzone opgestapeld liggen en Jeanne triomfantelijk met de bal in de handen daartussen rechtop staat…
Michelle Jongenburger: De tweede van de drie “J’s”… Verdedigend fabuleus ook vandaag weer meerdere onderscheppingen. Haar tegenstandster opjagen is naast het “knetterharde” blok een handelsmerk. Supersnel accelererend ondanks recente blessure… Menig strafworp mee gekregen…
Sylvia Jongenburger: “Kwikzilver”… Meest aanvallend ingesteld van de vrouwen. Tegenstanders bouwen soms -tevergeefs- een driedubbele dekking op om haar af te stoppen, hoogste score (10) dit seizoen in één (veld!) wedstrijd. Zo gedreven, dat het haar soms geel voor de ogen ziet… Vandaag zelf viermaal trefzeker en een stip mee verdiend…
De mannen kennen ook zo hun specialiteiten:
Rieks van Dam: We zullen het volgend jaar zonder deze baltovenaar moeten doen… Wat hebben we van hem kunnen genieten: tegenwoordig een koele afmaker op “zijn plekkie” schuin achter of naast de korf, vandaag vijf goals, liefst niet van te dichtbij of het moet een strafworp zijn. Maar bovenal: Een pure teamspeler met oog voor alle medespelers…
Bouke van Drunick: Veelzijdiger dan hij lijkt: Soms met speels gemak met een grote boog via het heelal van immense afstand scorend, dodelijk en stabiel in de paalzone, maar soms ook een flitsende doorloop (vandaag net niet raak…). Springt met de maand hoger en is voor VEO een man voor de toekomst… Deze kampioenswedstrijd vond hij viermaal de korf…
Daan de Groot: Van alle markten thuis: kan veel scoren in een potje, maar tegelijk verdedigend zijn mannetje staan, is in die professie een “horzel” voor de tegenpartij. Heeft een stel extra ogen in het achterhoofd, springt het hoogst van iedereen, kan soms onverwacht door de reboundzone vliegen en een balletje stelen… Super gemotiveerd en met verve captain van de “AA”…
Roy van der Kroft: Zijn “Jump-shot” ging er vandaag eenmaal in, daarnaast scoorde hij van afstand, een korte kans en vanaf de stip… Deze vier scores illustreren zijn multifunctionele inzetbaarheid, zeker als je bedenkt, dat de focus van zijn taak in de reboundzone ligt. Een man waar we nog veel plezier aan kunnen beleven in de overgangsklasse.
Namens heel VEO zette vicevoorzitter Krista Roon de groep met een gevatte speech in het zonnetje en voorzag allen van een kampioensshirt (Met veel dank aan hoofdsponsor makelaar Agterdenbosch) en bloemen (Uiteraard van Flower Corner), waarna het eerste glas geheven kon worden (“Cheers” en “thanks” Reddy keukens!) op deze mijlpaal in de historie van VEO…
VEO is trots op haar vlaggenschip!…
🙂
[VEO 2 verloor de voorwedstrijd van een slimmer TOP 3 (ja die van de Landskampioen in de zaal…) met een schlemielige 16-18. Met nog drie wedstrijden te gaan is handhaving nog mogelijk, maar dan moet er minsten tweemaal gewonnen worden. Hoe gek het ook moge klinken: dat is echt niet onmogelijk! De reserves hebben meerdere malen net naast de winst gegrepen en als dit nu eens tweemaal wel zou lukken?!…
VEO 3 kreeg van TOP 4 (ook van die landskampioen) het nakijken met 8-14 ondanks dat gelegenheidscoach Roelof Taal vooraf zijn ploeg niet kansloos achtte. VEO 3 staat hierdoor nog steeds keurig tweede in de reserve eerste klasse, maar kan het kampioenschap met nog vier wedstrijden te spelen en vier punten achter op de “Sassemers” eigenlijk wel vergeten…]
