In sportcomplex “de Bokkeduinen” had VEO een laatste theoretische kans om koploper DOS in te halen. Er moest dan in elk geval gewonnen worden van MIA, dat geen enkel competitiebelang meer had. Wie daarom hoopte op een “makkie” kwam van een koude kermis thuis: VEO moest vol aan de bak tegen de gemotiveerde Amersfoorters, die in hun arena begeleid worden door een ouderwetse, met hogehoed uitgedoste “spreekstalmeester”, die bij tijd en wijle het thuispubliek opport. Het werd een spannende wedstrijd, een spiegelbeeld van de eerdere thuiswedstrijd…
MIA startte soepel en voorzien van een goede techniek scoorde het in het eerste kwartier makkelijk (9x) waar de Voorburgers met ‘kauwgom onder de schoenzolen’ speelden en ondanks soms een waar bombardement op de korf pas viermaal tot scoren kwamen. Pas vanaf dat moment begon VEO, mede dankzij een haperende Amersfoortse produktie, weer een beetje aan te klampen. Na 10-6 (een score die eerder in Voorburg op een vergelijkbaar moment in de wedstrijd, maar dan in VEO’s voordeel op het bord had gestaan…) pakten zeven minuten voor de rust bij 11-6 donkere wolken zich samen. VEO wist zich echter via een uitblinkende trefzekere Sanne Cramer (Voor de thee driemaal het vizier op scherp waarvan tweemaal koel een ingestudeerde vrije worp afmakend. We kunnen deze bal nu met recht wel een ‘Cramertje’ gaan noemen…) op te trekken naar 11-9, maar het moest soms echt ‘uit de tenen’ komen en coach René Arnoldus schreeuwde zich schor om zijn ploeg weer op gang te krijgen… Desondanks vond het thuispubliek het ‘stil aan de overkant”…
Na de rust leek MIA de draad weer op te pakken en liep binnen twee minuten uit naar 13-9. Bouke van Drunick (vanaf de strafworpstip), opnieuw ‘SuperCramer’ en Rieks van Dam brachten VEO dreigend dichterbij: 13-12. De spanning steeg en bij 15-15 (Van Dam en Michelle Jongenburger) kwamen de blauwzwarten voor het eerst sinds 1-1 langszij. In deze fase joeg Jesper Verschoor (16-16) zijn ploeg ouderwets op met meerdere onderscheppingen / rebounds en twijfel leek de thuisploeg te bekruipen: zij gingen zowaar vrije worpen missen (MIA scoorde minstens 5x direct uit vrije worpen…). Toch liep de thuisploeg nog even uit naar 18-16, maar Sylvia Jongenburger en wederom de belangrijke Verschoor met de gelijkmaker brachten VEO weer terug. Toen vervolgens Daan de Groot een strafworp verzilverde en VEO voor het eerst op voorsprong kwam, werd het zo stil in de MIA-gelederen dat de “spreekstalmeester” hoogstpersoonlijk in actie kwam om het thuispubliek weer achter zijn ploeg te krijgen…
Met nog vijf minuten te spelen brak met 19-19 een spannende fase aan (Detail: in de thuiswedstrijd in december stond in deze fase eveneens 19-19 op het bord, alleen was het scoreverloop vergelijkbaar andersom geweest…). VEO kon via 19-20 en 19-21 doorpakken (Sylvia Jongenburger en van Drunick), maar zag Michelle Jongenburger aan het hoofd geraakt vervangen worden door Melanie van der Weijden. Toen bij 20-21 MIA een schotkans pakte op het moment dat een Voorburgse speler viel, terwijl VEO zelf eerder in een vergelijkbare situatie het spel staakte, leken de ‘rapen gaar’ en stroopte VEO de mouwen extra op. In de slotminuut werd een strafworp verdiend en invaller Christiaan Enderink benutte deze beslissende buitenkans ijzig koel, 20-22. MIA scoorde echter weer onmiddellijk tegen, maar de tijd was daarna verstreken (21-22) … Deze keer ging VEO met de volle buit naar huis, waar eerder MIA (22-23) de punten uit Voorburg weg kaapte.
Coach Casper Boom van MIA vond achteraf dat zijn ploeg voor de rust de wedstrijd had verloren. MIA had in die periode een groot overwicht, maar verzuimde volgens hem de score uit te bouwen naar 15 doelpunten en liet VEO terugkomen. VEO’s hese Arnoldus was blij, dat zijn ploeg het een keer mee zat, het kwartje was dit zaalseizoen al te vaak (zoals de thuiswedstrijd tegen MIA en vorige week tegen ODIK) de verkeerde kant op gevallen…
En zo werd de “Battle of the Bokkeduinen” een spiegelbeeld van de eerdere thuiswedstrijd in Essesteijn met dit keer de Voorburgers aan het langste eind, maar wel met een hoge prijs: De “2JS” verlieten gehavend het veld: Michelle moest voortijdig het veld verlaten na een zware botsing met een Amersfoorter en nicht Sylvia haalde strompelend het einde. De komende twee weken is VEO vrij, waarna in de laatste wedstrijd (11/3) het gedegradeerde Synergo naar Essesteijn komt. Nu is al zeker, dat VEO deze competitie definitief als nummer twee zal gaan afsluiten (DOS won overigens en is kampioen), met minimaal drie keer zoveel wedstrijdpunten als vorig seizoen en voor het eerst sinds seizoen 2013-2014 géén beslissingswedstrijd om lijfsbehoud. Een prestatie om trots op te zijn! Laten we er hoe dan op 11/3 een feest van maken!! En duimen dat de “2JS” fit genoeg zijn om ons weer te entertainen…
Voor VEO 2 viel ondanks hard werken helaas voor 99,999999999 % zeker het doek, maar dankzij de rangschikking van VEO 3 zullen de reserves volgend seizoen toch op eerste klasse niveau kunnen uitkomen. (Chapeau voor VEO 3!…)
[Scores VEO: Sanne Cramer, Rieks van Dam en Bouke van Drunick allen 4x/ Sylvia Jongenburger en Jesper Verschoor ieder 3x/ Daan de Groot 2x/ Michelle Jongenburger en Christiaan Enderink beiden 1x]
