Dat je als jeugdtrainer ieder jaar weer een deels nieuwe groep voor je neus hebt staan is eerder de regel dan uitzondering. Vorig seizoen speelde de A1 met 10 man, 5 om 5. Van die 10 spelers moesten we er voor het begin van dit seizoen 8 inleveren (gelukkig kunnen we het merendeel daarvan nog wekelijks aan het werk zien op de VEO velden). Ik moet eerlijk bekennen dat was voor Wouter Sies en mijzelf even slikken. Je houdt rekening met wat wijzigingen, maar op 2 spelers na met een totaal nieuwe groep aan de slag moeten is toch wel uitzonderlijk. Goed, daar ben je jeugdtrainer voor.
Nagenoeg nieuwe groep dus, afkomstig uit de B1 en A2 van vorig jaar. Beide tweede klasse, dus zeker voor de ”B’tjes” een behoorlijke stap naar de junioren overgangsklasse. Op het veld kregen we gelukkig al snel de neuzen dezelfde kant op en werd het veldspel wekelijks beter. In speelronde 3 kwam de eerste beloning op het harde werken: 2 punten. En dan sla je stiekem toch aan het vergelijken. Dat is namelijk een weekje eerder zelfs dan met de groep van vorig jaar. Sterker nog, we gingen dit jaar met een puntje meer (6 stuks) de zaal in dan met de A1 van vorig jaar. Met het oog op handhaving gaf dat de burger, zeker op het veld, moed. En eerlijkheidshalve leek handhaving voor de tc, en misschien zelfs voor ons, een utopie.
Hoewel het veldspel op het veld steeds beter en beter werd, hadden we moeite onszelf te belonen met doelpunten. Er werden genoeg goede kansen gecreëerd, maar het schotpercentage lag simpelweg te laag. Dan volgt de zaal, op papier beslist geen gemakkelijke poule, een aantal ploegen die duidelijk tot de top van de overgangsklasse behoren en ook van de promovendi in de poule, de ploegen waar je het normaal van moet hebben, wisten we op voorhand dat ze het ons nog knap lastig konden maken.
Dit bleek ook wel, ondanks dat we er een aantal keer heel dichtbij zaten, viel het dubbeltje vaak net de verkeerde kant op. En precies tegen de tegenstanders die we onder ons moesten zien te houden. Uiteindelijk wisten we dan ook slechts 1 ploeg onder ons te houden, en als je wilt handhaven hadden dat er toch minimaal 2 moeten zijn. Het te lage schotpercentage brak ons op, met gemiddeld net geen 12 doelpunten per wedstrijd kom je gewoon een hoop doelpunten tekort.
Op naar het veld, dat veld met dat prachtige nieuwe clubhuis ernaast. Van de voorzitter horen we voortaan te spreken over een waar sportcomplex. Ik kan hem geen ongelijk geven, wat is er iets moois neergezet zeg. Het nam de bittere nasmaak van de zaal niet helemaal weg, maar een extra boost geeft het wel. En dat blijkt. 3 wedstrijden voor het einde wisten we ons al veilig te spelen, om uiteindelijk 4e te worden in de Overgangsklasse. Lang niet gek voor een ploeg die vorig jaar grotendeels nog 2e klasse speelde, en waar niemand dat van tevoren zou hebben gezegd.
Als kers op de taart kreeg Bram nog een wildcard voor het NK 1-tegen-1 waar hij zich, met de hulp van vakmaatje Dion als aangever, mocht meten met de beste spelers van Nederland.
Al met al denk ik dat het een geslaagd seizoen was, ik heb het team wekelijks stappen zien maken, en ook iedereen individueel zien groeien. Iedereen van de A1 en alle invallers en reserves die we dit jaar nodig hebben gehad, en natuurlijk de ouders die wekelijks kwamen supporten en ons naar de uitwedstrijden hebben gebracht. Allemaal hartstikke bedankt! Dat enthousiasme is 1 van de redenen dat we er graag nog een jaartje aan vast plakken.
Volgend jaar dus eerste klasse in de zaal en overgangsklasse op het veld. Wederom met een grotendeels nieuwe ploeg. Een paar van de mannen gaan naar de senioren, een aantal dames stoppen i.v.m. studie, en Christine gaat volgend jaar in een KVS shirt wat hoofdklasse dames laten voelen wat het is om tegen een (ex-)VEO’er te spelen. Wat jullie ook gaan doen, heel veel succes gewenst en hopelijk zien we jullie ook volgend jaar nog regelmatig op VEO. En het liefst zo snel mogelijk ook in dat mooie nieuwe VEO tenue.
In het nieuwe seizoen dus weer een hoop nieuwe gezichten erbij, het zou me niks verbazen als we de jongste ploeg in de poule zijn (als we Sies niet meerekenen dan), een ploeg met potentie dus. We mogen weer aan de bak met z’n allen.
ÉÉN, TWEE, DRIE, BEESTEN!