VEO 1 startte de zaalcompetitie in Zwijndrecht tegen Albatros, dat net als de Voorburgers op het veld bovenaan in de eerste klasse staat en ook ambities heeft…
Na een lange voorstelceremonie pakte de thuisploeg het initiatief en liep snel (binnen drie minuten) uit naar 3-0. Op dat moment herpakte VEO zich met de aansluitingstreffer van Daan de Groot (3-1) en stond Bouke van Drunick op met een sterke fase in de rebound: hij scoorde zelf een strafworp (geforceerd door Sanne Cramer) en bediende Sylvia Jongenburger zodanig dat zij 3-3 aantekende. Vervolgens kwam VEO voor het eerst op voorsprong door Rieks van Dam (3-4), waarmee de valse start was weggepoetst. De daaropvolgende tien minuten waren de ploegen speltechnisch en fysiek tegen elkaar opgewassen (binnen de lijnen zag ik deze middag menig robbertje uitgevochten worden…), hetgeen ook uit de score bleek: via 5-5 (Jesper Verschoor, weer veel nuttige momenten…), 6-6 (Jeanne Jongenburger, zonder twijfel “Woman of the Match”, veel “interessante” duels met haar opponente…), sloeg VEO voor het eerst een gaatje bij 6-8 (Sanne Cramer komt weer op stoom… en een korte kans van Van Drunick). Bij 7-9 (opnieuw Jeanne J.) in het voordeel van VEO lukte het niet om verder afstand te nemen. Albatros klampte weer aan en wist o.a. door een fraaie achterwaartse “onmogelijke” goal de voorsprong weer te pakken: 10-9. De ploegen waren duidelijk aan elkaar gewaagd, want ook VEO liet zich (is bijna letterlijk te nemen…) niet uit het veld slaan: De Groot (moest zich soms bijna “ontworstelen” aan de “octopus-armen” van zijn tegenstander…) en Van Drunick (vanaf de stip, verdiend door Sylvia J) leidden de Voorburgers met nog ca. twee minuten op de klok naar 10-11. Dit zou ook de ruststand worden, maar niet nadat VEO zich sterk van haar tactische kant had laten zien: de laatste anderhalve minuut speelde men slim uit, o.a. door volle pressie op de verdediging van Albatros bij het opbrengen van de bal, waardoor men een keer de bal simpel kon oprapen…
De tweede helft gingen de teams op dezelfde voet verder, binnen vijf minuten was er massale hectiek: VEO zag bij 10-11 een fraaie doorloop van Sylvia J tot ongenoegen afgekeurd worden en Jeanne J dacht na een charge (waar de gemiddelde rugbyer jaloers op zou kunnen zijn…) recht te hebben op een strafworp, maar de referee van dienst dacht over dit alles toch echt anders… Dus waar de Voorburgers hoopten uit te lopen stond er met nog 15 minuten te spelen 15-15 op het bord dankzij goals van Michelle Jongenburger (12-12 uit een fraaie combi met Jeanne J: Onbetwist de “Neeskens” van de ploeg –wie kent hem nog?-: streed, joeg, scoorde en nam haar vak waar het kon op sleeptouw; Petje af…), Sylvia J uit een vrije worp (12-13), Jeanne J zelf (13-14) en Van Drunick met een slimme korte kans (15-15). Hierna leek VEO de wedstrijd toch naar zich toe te trekken: via Michelle J (15-16) en een strafworp van de onverstoorbare Roy Van der Kroft (Bij een strafworp werd de Voorburgse nemer door de supporters van Albatros massaal verbaal onder vuur genomen, houd je daar maar eens koel bij…), 15-17. Opnieuw Van Drunick (Bij tijd en wijle héél prettig op dreef…) met een korte kans bracht VEO met nog ruim vijf resterende zuivere speelminuten op een gat van drie goals, 15-18. Vijf minuten bleek echter een heel lange periode, waarin VEO Albatros met nog één treffer de genadeslag had kunnen toedienen, maar… dat lukte niet… De score van beide ploegen was voor zaalbegrippen in de tweede helft sowieso erg mager, waar VEO gas terugnam (en loerend op een kans voor het uitspelen van de tijd ging), knalde de thuisploeg er nog eens dubbelhard fanatiek op (de Zwijndrechtse coach kreeg onderweg in deze fase nog geel…) en ging vol voor iedere kans. VEO deed zichzelf tekort door naast ongelukkig balverlies in de laatste fase, zomaar een vrije worp weg te geven, waar uiteindelijk middels een soort “wanhoopsschot” de gelijkmaker uit voort kwam en tenslotte tot overmaat van ramp niet alert genoeg te zijn bij een eigen vrije worp op slechts zeven seconden voor tijd, waardoor deze kans niet eens genomen mocht worden…
Uiteindelijk stond er na deze snoeiharde pot dus een gelijke stand op het bord: 18-18.
VEO scoorde bijna evenveel over de vrouwen als de mannen (virtueel zelfs meer over de vrouwen, want zij verdienden vooral de strafworpen, die de mannen afmaakten…), terwijl beide vakken (voor zover je daar met al die wissels nog van kunt spreken…) met elk 9 goals elkaar in evenwicht hielden. Het aantal tegendoelpunten van 18 is voor een zaalwedstrijd zonder meer prima. De ploeg lijkt met al deze cijfers goed in balans, maar zou zich een groot plezier doen de kansen efficiënter te benutten…
Het gelijke spel voelt bij VEO als een dikke nederlaag, immers: ruim vijf minuten voor tijd leidde de ploeg nog met drie goals verschil, maar, waar de Voorburgers de eerste helft met een schuin oog op de klok voorbeeldig uitspeelden, gebeurde tot teleurstelling van coach Arnoldus en de meegereisde supportersschare aan het einde van de match precies het tegenovergestelde, waardoor Albatros uiteindelijk nog met een puntje kon wegvliegen…
Als deze wedstrijd model staat voor wat komen gaat, staan VEO nog heel wat “vecht-wedstrijden” te wachten. Het wordt hoe dan ook een zware competitie, in mijn optiek kan bijna iedereen van elkaar winnen…
(Scores VEO 1: Bouke van Drunick 5x/ Jeanne Jongenburger 3x/ Daan de Groot, Sylvia en Michelle Jongenburger allen 2x/ Sanne Cramer, Roy van der Kroft, Jesper Verschoor en Rieks van Dam elk 1x)
VEO 2 moest voor de hoofdmacht aantreden tegen een ontketend Albatros 2, dat uit alle standen en hoeken de korf vond. Op alle fronten was de thuisploeg vanaf het begin de bovenliggende partij. De Voorburgse reserves hadden moeite vrij te komen en het beweeglijke Albatros speelde in een beduidend hogere versnelling, was daarnaast slimmer in duels, terwijl VEO vooral in de eerste helft simpelweg met een complete “off day” kampte… De ruststand van 13-5 was veelzeggend, de eindstand van 24-17 betekende evenwel dat VEO de tweede helft met 11-12 op haar naam schreef, maar dat was een schrale troost…
De goede invalbeurten van een geïnspireerde Denise van Wees en de gemotiveerde Marije Scheffers trokken de ploeg in de tweede helft weer enigszins op de rails, maar het kwaad was al geschied… De Voorburgse onmacht werd nog extra geïllustreerd door de gele kaart, die aanvoerder Remi Hartgers wegens commentaar incasseerde…
Enfin, de zaalcompetitie is slechts één wedstrijd op gang en “Parijs is nog ver”…
(Scores VEO 2: Remi Hartgers 6x/ Esther Boogert 3x/ Christiaan Enderink en Kamil Hiralal beiden 2x/ Janneke van Aalst, Melanie van der Weijden, Denise van Wees en Bram Habermehl ieder 1x)
