Op een prettige nazomerzaterdag begon VEO het veldseizoen in Haarlem tegen het groen-witte Rapid. Tegen een verrassend windje schuin in de lengterichting van het veld begonnen de Voorburgers goed met een door Daan de Groot benutte strafworp na een doorbraak van Marije Scheffers. Hierna ontwikkelde zich een pot waarin de thuisploeg fysiek machtsvertoon niet schuwde en zich daarvoor beloond zag met diverse vrije- en strafworpen, terwijl elke Haarlemse treffer begeleid werd met een fanatieke ‘oerkreet’ door publiek en spelers. Het kostte VEO aanvankelijk enige moeite zich aan deze intimidatie te ontworstelen: door goals van David Nanusevski (strafworp) en Sylvia Jongenburger (excellerend) werd een voorzichtige voorsprong genomen (1-3), waarop de nuttige Bouke van Drunick na 10 minuten een mooie Voorburgse aanval koel afrondde (1-4). Van Drunick had het fysiek zwaar te verduren in de paalzone, maar de “youngster” in VEO’s basis groeide zichtbaar gedurende de wedstrijd. Tot zover leek er geen vuiltje aan de lucht…
Rapid vocht echter terug en slaagde erin –mede door twee gemiste Voorburgse strafworpen- op 8-8 te komen (achtereenvolgens: Jongenburger, van Drunick, Nanusevski en Scheffers) met nog drie minuten op de klok. In de eindfase van de turbulente eerste helft wist VEO nog tweemaal voorsprong te pakken: 8-9 (Margit Heine) en 9-10 (Jongenburger), maar steeds knokten de Haarlemmers zich naast de bezoekers: de thee werd afgetikt op 10-10.
Beide ploegen hadden er blijkbaar zin in en stonden ruim voor de terugkeer van de veel fluitende leidsman Schaap klaar voor de hervatting. (Hij had blijkbaar erg hete thee gekregen?!…) Het scorepatroon ging ongewijzigd verder: 10-11 (de Groot), 11-11, 11-12 (Jongenburger), tot Sanne Cramer tussenbeide kwam met haar belangrijke eerste treffer: 11-13.
Via opnieuw de Groot van afstand na een fraaie lange aanval pakte VEO voor de tweede keer een voorsprong van drie punten (11-14). Op dat moment bracht coach René Arnoldus debutant Roy van der Kroft ter versterking van reboundkracht in het tweede aanvalsvak. De bank deed nog anderszins een duit in het zakje: Marlies Mulder (tegenwoordig ook mental coach?!…) gaf een wijze aanbeveling: “Je moet nooit stoppen met afstand nemen…” De Groot (totaal 5x) en Jongenburger (6x!) lieten zich dat geen twee keer zeggen: onverdroten scoorden zij verder, waarbij Cramer wederom aansloot met haar tweede belangrijke treffer: 14-18 (na 20 minuten; ondanks opnieuw een gemiste strafworp). Eindelijk was er voor de thuisploeg een ontmoedigend gat van vier punten en toen De Groot (opnieuw hardwerkend) op zijn beurt 14-19 (24e minuut) aantekende was de feitelijke beslissing gevallen. Van der Kroft nam VEO’s laatste strafworp (verdiend door Jesper Verschoor) voor zijn rekening en zette hiermee de kroon op een puike invalbeurt.
Bij het optrekken van de stofwolken stond een eindstand van 17-20 op de teller, waarbij een verdienstelijke invalbeurt van Michelle Jongenburger en Christiaan Enderink nog vermelding verdient.
Na rust zette VEO volop druk op de Haarlemse verdediging, wanneer deze na een afgeslagen aanval de bal wilde uitwerken. De blauwzwarten toonden in meerdere opzichten veerkracht, lieten zich door omgevingsfactoren niet van de wijs brengen en slaagden erin de stugge Haarlemse ploeg af te schudden. Last but not least is een productie van tien goals per helft zeer respectabel!…
Na afloop toonde Arnoldus zich een tevreden man: “De eerste punten smaken lekker”… Zijn ploeg had de teleurstelling van drie gemiste strafworpen goed verwerkt en hij zag fitheid als een belangrijke factor in de uiteindelijke winst. Het laatste kwartier van de tweede helft leek de thuisploeg er ‘doorheen’ te zitten, terwijl VEO daar een definitief gat kon slaan. De vroege voorbereiding lijkt hiermee een goede zet geweest…
Zaterdag 10 september om 15.30 u is de eerste thuiswedstrijd van VEO tegen het Haagse Futura. Een derby met historie, speciaal voor de Groot, wiens “Korfbal-wortels” bij deze Haagse club liggen…
